آســـو

اگر بتوانم تناقض میان خودم را حل کنم احساس خوشبختی خواهم کرد..اینکه دلم میخواست شب بود و اتوبان بود و ترافیک و مسیررر دورر..برای گوش کردن پازل بند و گریه کردن ..میان تمام دوگانگی هایی ک بین خودم رخ می دهد‌‌
درست بعد از هر عروسی یا عقد یا حتی محضر گریه ام میگیرد.و این بحث وقتی عروسی برادرهایم بوده است بیشتر شدت گرفته است..انقدر که زار زده ام و زار زده ام و زار زده ام..بین دعاهای عاقد و میان لبخندهای عروس و داماد گم میشوم میروم ب دنیایی دیگر از زمین..انگار جایی میان زمین و آسمان رها میشوم و پرواز میکنم..از دیدن لحظات عاشقانه کیف میکنم..از نگاه های زیرزیرکی داماد و پاک کردن عرق هایش میمیرم..از شیطنت های دخترها وقتی دستان داماد خجالتی را دور سرشان میچرخانتد و ناز میکنند میمیرم..
من در تمام لحظات اتاق عقد حالی بین گریه و خنده دارم..با عمیق ترین خنده هایم گریه میکنم.
ما با فامیل هایمان رابطه خوبی داریم اما نه آنقدر..ب خاطر تفاوت های فرهنگی و عقیدتی و هزارجور چیز دیگر..
پسرعمویم ازدواج کرده است و رفته ایم محضر..خانمش؟خوش اخلاق ترین است و از همان هایی که میتوانند دست پسر را بگیرند و تا جاهای دور ببرند و حال کنند..ک بتوانند داماد خجالتیمان را بخندانند و نقل بپاشند و از تمام کلیشه های دنیا رها شوند..
دختر عمه ام (که درواقع عروسی پسردایی اش میشود و فاصله سنی کمی با داماد دارد)می رود عکس میگیرد کل میکشد..با عروس گرم میگیرد..شعر میخواند..و من به این فکر میکنم که کوچک ترین نوه پدری محسوب میشوم و این اختلاف سنی ها گاهی جذاب هم میتواند باشد..میخندم کیف میکنم..مسخره بازی درمیاورم و با دخترعمه هایم چرت میگوییم و عکس میبینیم و ب داماد میخندیم:)))
و من هنوز میان تناقض حال خوب و بد مانده ام..
جلوی در داماد ایستاده است.بابا خداحافظی میکند و مامان تبریک میگوید..مودب تر از همیشه جلو می آید و تشکر میکند..و من هنوز هم معتقدم پسرها بعدازازدواج مرد میشوند..همان لحظه که تعهد زنی را می پذیرند..دلشان گیر لبخند کسی میشود..حلقه دستشان میکنند ب یکباره تغییر میکنند آقا میشوند