آســـو

رنجی که میبریم پایانی نداره. هدف تموم کردن کتابه نیست. هدف لذت بردن از همین معلق بودن و تجربه کردنشه.

«اما حقیقت اینه که زندگی واقعی همینه»

چیزی که با خوندن چند خط بالا هی می‌گفتم و وقتی رسیدم بهش گفتم دقیقا!

واقعا از دور عجیبه با این همه تعلیق و شک و خستگی و رنج و چالش، درس می‌خونیم و کار می‌کنیم. من از دستم در رفته روزهام. حس می‌کنم توی یه سیالی از مسئله غوطه‌ورم و دیگه نمی‌فهمم زمان رو. اینقدر از هر طرف یه چالشی هست که دیگه نمی‌دونم باید چیکار کنم واقعا. انگار که یه رودی باشه که فقط داره من رو می‌بره جلو و هیچ ایده‌ای ندارم اون جلو چه خبره؟ یه دشت سبزه یا یه آبشار خطرناک؟

+ کامنت بی سر و تهی شده :))