آســـو

بیشتر از این‌که دلم بخواد مکان‌های خاصی رو ببینم به این فکر می‌کنم که با کی دوست دارم اونا رو ببینم. من هیچ‌وقت بلد نبودم تنهایی خوش بگذرونم. لحظات محدودی بودن که احساس کردم چیزی در من اتفاق افتاده و تنها بودم اما تنهایی انتخاب همیشگیم نیست. واسه‌ی همین انگار دلم خواست برم دنبال متروکه‌ها، دنبال جاهایی که هیچ‌کس ازشون خبر نداره و یه هو تو مسیرت پیداشون می‌کنی. کوچه‌های تنگ و باریک و تصاویر ناآشنای آشنا. توی هر جا که باشم. یه جایی توی شمال، یه جایی توی جنوب، حتی بیرون از این مرز. احتمالا دلم می‌خواد برم و کنجی رو پیدا کنم که بتونم شخصی‌سازیش کنم و بگم این‌جا همون جاییه که مال منه و بعد اون مکان رو مثل یه راز با خودم حمل کنم.