آســـو

فکر می‌کنم که نیاز دارم توی حداقل یه چیزی بهترین باشم. تمرکز زیاد روی یک مسئله و رفتن تا ته تهش چیزیه که این روزا نیازمو ارضا می‌کنه. خیلی به این فکر می‌کنم که چی و چطوری. می‌بینم زور ندارم برای عمیق‌تر شدن اما چیزای کوچیکی هستن که این نیازم رو به روم میارن. مثل دیدن آدما. مثل دیدن حس‌های خودم توی وجود آدمای دیگه. مثل ذهن‌گرایی بی‌نظیری که ایده‌ها ازشون فوران می‌کنه و منی که این روزا سعی می‌کنم برای دوره درمان افسردگیم ازش فاصله بگیرم.
دلم ساپورت معنوی و روحی می‌خواد.دلم جلسه‌‌های هفتگی در جهت پیشبرد یک کار و ایده می‌خواد.دلم کار با گروه امن می‌خواد. دلم ارتباط‌های تمیز و بدون ترس می‌خواد.ارتباط‌هایی که شاید ترسناکن اما یه چیزی ترستو می‌ریزونه. اون‌وقتی که سر جای درستت ایستادی و مدام توانایی‌هات خودشونو بروز می‌دن. دلم آدم امن می‌خواد. امن امن امن.