آســـو

-راه درون‌رفت از این گودال سیاه اینه که خودتو بندازی توی عمل‌گرایی، بهش فکر نکنی، لذت فکر کردن رو از خودت بگیری. این رو سحر بهم گفت، گفت فکر کردن زیاد برای کسی خوبه که در طول روز وقتی برای خودش نمی‌ذاره و یه بار می تونه مفصل بشینه و درباره خودش و اتفاقاتش فکر کنه اما برای کسی مثل تو که ذهن‌گرائه نشستن و فکر کردن مثل سرکشیدن سم مهلکه. حقیقت اینه که من گاهی هر روز یه لیوان ازش رو سر می‌کشم.

-«وقتی هست مردمم و وقتی نیست می‌خوامش».

-فقط سعی کن روی پای خودت وایستی. برای تکیه دادن، برای قدم برداشتن هیچ‌کس نمی‌تونه برات پا بشه، نهایتاً می‌تونه «هم‌پات» بشه و «من توی این قضیه فقط نمی‌خوام آسیب ببینم». این چیزیه که به فاطمه گفتم. من فقط نمی‌خوام آسیب ببینم.