آســـو

بابالنگ‌درازِ عزیز،تا تکلیفم با خودم مشخص می‌شود یک‌نفر می‌آید و همه‌چیز را به‌هم می‌ریزد و این دو جنبه مثبت و منفی دارد،جنبه‌ منفی‌ش آن‌جایی است که خانواده‌م مدام توی گوشم می‌خوانند که درس بخوان و من روی این جمله حساس شده‌م، حالم از این جمله به‌هم می‌خورد از این‌که خانواده‌م دردم را نمی‌دانند و نمی‌خواهند هم بدانند.

جنبه‌ی مثبتش آن‌جا است که تصمیم می‌گیرم درس بخوانم و یک‌هو پارسا پیام می‌دهد و حرف می‌زنیم و تاکید می‌کند :" ببین امسال سال مهمیه، سعی کن برای خودت باشی." و من دوباره هوایی می‌شوم..کتاب‌های نخوانده،جلسات شرکت‌نکرده..تحلیل‌های نخوانده.

جواب می‌دهم "می‌فهمم" و دوباره درگیری‌های درونی‌م پا می‌گیرند.

کتابِ نامه‌های جلال به سیمین این‌طرف میز و جزوه‌های ریاضی آن‌طرف‌تر

از این‌جا مانده و از آن‌جا رانده منم.