آســـو

یک جایی نوشته بود که آدم ها چرا وقتی عصبانی هستند داد میزنند و چرا آرام و با ملایمت صحبت نمیکنند...کلی هم سر این قضیه بحث شده بود که چون ناراحت اند و عصبانی اند...بعد استادشان توضیح داده بود که آدم ها وقتی داد میزنند که قلبشان از یکدیگر دور باشد و به نسبت دور بودن قلب ها داد و بیداد ها بلندتر میشود...از آن طرف، دو تا عاشق وقتی از هم ناراحت میشوند داد میزنند؟اینطور نیست آن ها آرام مشکلشان را با هم در میان می گذارند،زیرا قلب هایشان به هم نزدیک است،وقتی که عشقشان به یکدیگر بیشتر شود دیگر حتا معمولی هم حرف نمیزنند و فقط در گوشِ هم نجوا میکنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر می شود...سر انجام از همان نجوا هم دست می کشند و فقط به یکدیگر نگاه میکنند و با همین نگاه عشق بازی میکنند و این عشق همان عشق انسان به خدا است...همان رابطه نزدیک با معبود است،خدا که حرف نمی زند اما صدایش را می توانی در همه وجودت احساس کنی و اینجا بینِ انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست و بدونِ باز کردن لب می توانی در اوجِ شلوغی با خدا حرف بزنی...این است رابطه ی فاصله قلب آدم ها و تن صدایشان!

پ.ن : به زودی مجموعه داستان هایی در اینجا قرار می گیرد :)