از جشن قبولی المپیاد متنفرم..از اینکه بقیه از خوشحالیم خوشحال بشن هم متنفرم..از مهربونیای ظاهری دیگران متنفرمم.. از هرچیزی که مربوط باشه به کلیشه متنفرم..از هرچیزی که غیرواقعی باشه..از بودن همراه با ترسِ آدما تا سرحد مرگ متنفرم.
《...من صبح که پا می‌شم، دلم می‌خواد کسی باهام حرف نزنه… می‌خوام از خونه که برم بیرون، کسی منتظرم نباشه که برگردم… دل کسی واسم تنگ نشه… کسی منو نخواد… می‌خوام تنها باشم…》
/کنعان/
دلمان میگیرد برای چیزی که نیستیم..دلتنگِ تمام روزهای نبودنمان می‌شویم..لحظاتی که در خیالمان تصور کردیم و زندگی کردیم و همه‌اش خیالی بیش نبود..گویا وهم عجیبی دورمان را فرا گرفته بود و نمی‌گذاشت جهانِ واقعیِ گاه زشت را باور کنیم..خوشحال بودیم و بی‌دغدغه..همچون کودکی با قلبی خالص و چشمانی پاک که گمان می‌کند برای دیدن زیبایی‌ها آمده است.
فکر می‌کنیم خوشحالیم و راضی..اما درون قلبمان..حسی درونی به ما آرامشی تزریق نمی‌کند..تا سعی می‌کنیم خودمان را قوی جلوه دهیم..یک حرف به ظاهر ساده وقتی در قلبمان نفوذ می‌کند حالمان را تغییر می‌دهد.
دلمان برای خودمان نیست انگار..چیزی برای بودن برای تجربه‌کردن..برای جار زدنِ این فریادهای عمیق درونی وجود ندارد..دلمان می‌تپد برای یک‌دیگر..برای قلب‌هایی که حس میکنند با یک‌دیگر یکی هستند اما در واقعیت همه‌شان دروغی بیش نیست.
دلمان را می‌سپاریم به بودن.به زندگی کردن..به خوشحال بودن با چیزی که به دست آورده‌ایم..خودمان را عادت می‌دهیم به غم..به حرف‌ها و حتی به ناگفته‌هایی که تا ابد می‌مانند و کلمه نمی‌شوند..
بابایِ من از قانون‌های جدیدِ ذهنی‌ام این است که دیگر هیچ اتفاقی را به کسی ربط ندهم و همه‌چیز را با عملکرد خودم مقایسه کنم..
فوتبالی نیستم اما این روزها از هر چیزی که مرا از روزمرگی خسته کننده‌ام نجات دهد استقبال میکنم..حاشیه‌های بازی ایران و پرتغال را می‌خوانم و کیروش گفته است رویای یک ملت بر روی دوش من است!
این صحنه‌های ملی، این همبستگی، فارغ از پوشش فارغ از جنسیت و فارغ از سن و سال..این بغض فروخورده در گلو..در دقیقه‌هایی که داورِ بازی به خاطر رونالدو بودن کارت قرمز حتمی را زرد می‌کند..این بغض فروخورده..این درگیری‌های درون تیم ..این بغض فروخورده وقتی نزدیک به اتمام بازی است و التهاب و شور و شوق ایرانیان درون ورزشگاه بیداد میکنند...این بغض فروخورده وقتی بالاخره برای ما پنالتی می‌گیرند..معنای کامل یک ملت یک ضربان‌قلب..این بغض فروخورده که بالاخره اشک می‌شود..آرامشِ همراه با اضطرابی که انصاری‌فر موقع پرتاب توپ داشت..اشک‌های ایرانی‌هایی که تبدیل به هق‌هق می‌شود..و پرتابی از طارمی که گل نمی‌شود و اشک‌هایی که مسیرشان را سریع‌تر طی میکنند..عکس‌های بعد از بازی از گریه‌های سردار..از ضجه‌زدن های طارمی..عکسِ گروهی قبل از بازی..قلبم می‌رود《...می‌دونین چیه من از باخت باشکوه خسته شدم.از "چیزی از ارزش‌هامون کم نشد". دلم یه برد ساده و معمولی می‌خواد. تو همه چی نه فقط فوتبال...》
صحنه‌ای از سرودملی خواندنمان با اشک..صحنه‌ای از در آغوش گرفتن طارمی..دست سردار را گرفتن و بلند کردنش..صحنه‌ای از شادی پس از گل کیروش..همه‌این‌ها باعث می‌شود بگویم تلاش و امید و پشتکار دستِ آخر نتیجه می‌دهد و زیرلب با اشک‌هایی از شوق و غم شعر شاملو را زمزمه میکنم:
احساس می کنم
در بدترین دقایق این شام مرگ‌زای
چندین هزار چشمه خورشید
در دلم
می جوشد از یقین؛
احساس می کنم
در هر کنار و گوشه این شوره زار یاس
چندین هزار جنگل شاداب
ناگهان
می روید از زمین.
***
آه ای یقین گمشده، ای ماهی گریز
در برکه های آینه لغزیده تو به تو!
من آبگیر صافیم، اینک! به سحر عشق؛
از برکه های آینه راهی به من بجو!
***
من فکر می کنم
هرگز نبوده
دست من
این سان بزرگ و شاد
احساس می کنم
در چشم من
به آبشر اشک سرخگون
خورشید بی غروب سرودی کشد نفس؛
احساس می کنم
در هر رگم
به تپش قلب من
کنون
بیدار باش قافله‌ئی می زند جرس.
***
آمد شبی برهنه ام از در
چو روح آب
در سینه اش
دو ماهی و در دستش آینه
گیسوی خیس او خزه بو، چون خزه به هم.
من بانگ بر گشیدم از آستان یاس:
(( - آه ای یقین یافته، بازت نمی نهم! ))
پ.ن : متن داخل گیومه در متن از خودم نیست
فکر میکنم دو هفته‌ی تمام طول کشید..شب‌هایی که بیدار ماندم و فیلم‌ها و حرف‌ها را بارها و بارها دیدم..جدا کردم..صوت‌ها را رویِ فیلم قرار دادم..خاطرات استادها را طبقه‌بندی کردم و ترسیدم..حقیقتا ترسیدم از روزی که فیلم روی پرده برود و بچه‌ها طوری نگاه کنند که انگار ساده‌ترین آپشن‌های ادیت را هم ندارد و پشیمان شوند..این بزرگ‌ترین ترسی بود که داشتم.
آن روزی که این ایده را وسطِ گریه های سحر دادم فکر نمی‌کردم انقدر منسجم و خوب جلو برود و هیچ‌وقت در مغزم نمی‌گنجید کاری به نسبت حرفهای و گروهی با این آدم‌ها انجام دهیم!و خوشحالم حقیقتا از بودنِ آدم‌های خوش‌قول و خلاق و حرفهای و پر از عشق خوشحالم..
فیلم تمام شد..خروجی‌اش را دیدم..سیو کردم..برایشان روی فلش ریختم و قرار گذاشتیم که امروز با یک‌دیگر ببینیم..نشد..مدرسه برایمان همایش کنکور و این‌طور مسخره‌بازی‌ها گذاشت و برنامه‌هایمان را به هم ریخت..قرار شد هر کس تنها ببیند..
از وقتی آمده‌آم خانه نگرانم..از واکنش‌هایشان می‌ترسم..خصوصا اینکه یکی از همین افراد(ساحل) ادیتور حرفهای است و ما به دلیل مسایل شخصی نمی‌خواستیم این کار را به او بسپاریم..دو ساعت گذشت و هیچ‌کس هیچ‌چیز نگفت..ساحل پیام داد..ویس بود..بازش نکردم..ضربان قلبم شدت گرفت..اگر تیکه‌ای بیندازد یا اگر بگوید کاش من انجامش می‌دادم چه بگویم؟ویس را پلی کردم:«هی پسر!خی‌لی خوببب بود..یه روز بیا مخصوص فیلم بغلت کنم! این فیلم رو بابام هم دید-پدر ساحل آتلیه عکاسی و فیلمبرداری از عروس دارد و به طور حرفهای ادیت می‌کند-و گفت خی‌لی خوبه!»و بلافاصله توی گروه پیام داد : «پیشنهاد میکنم یه جعبه دستمال کاغذی بذارین کنار دستتون و بعد فیلم رو ببینید!»پشت سرش سوگل گفت :«فکر می‌کردم فقط خودم گریه کرده ام» یاسمن قربان‌صدقه‌‌ام رفت و خوشحال بود و می‌گفت دوست دارد دوباره با هم این فیلم را ببینیم..
قلبم آرام میگیرد و عمیقا احساس خوشحالی میکنم..این بار جسارتم در کاری که تنها یک بار انجامش داده بودم و در واقع چیزی به صورت تئوری از آن نمی‌دانستم و صرفا کارهای تجربی بود جواب داد!
و دوباره به خودم امیدوار شدم که هر وقت برای چیزی انرژی و وقت بگذارم آن کار به بهترین نحو انجام می‌شود، البته که میزان عشقی که در این کار دخیل بود از همهی این ها مهم تر بود..خود من هنگام ادیت‌های شبانه کم اشک نریختم..
تا چند روز دیگر تکلیفِ ما هم مشخص می‌شود..قرار است شانزدهم تیر کجا باشیم؟
پ.ن : توییت کردم « اون نفسِ راحتی که بعد رضایت بچه‌ها از فیلم کشیدم رو با هیچی عوض نمی‌کنم»
بابا لنگ‌درازِ عزیزم..همهی امیدها و عشق‌های جهان یک‌باره به قلبم هجوم آورده‌اند..
درست همان زمان که همه‌چیز را رها کردم،همه‌چیز درست شد!
+هنوز رویایِ تو دنبالِ منه..
من جزو آن دسته‌ای بودم که خواهان وصال فرهاد و شهرزاد بود..زوج عاشقی که معنای ادبیات و عشق و انسانیت را درک می‌کردند و با یک‌دیگر خوشحال بودند..اما شهرزاد واقعی‌ترین حرف را زد..همه چیز اونطور که ما فکر می‌کنیم نمی‌شه..شهرزاد راست می‌گفت..انگار در این دنیای کثیف و زشت و غیرقابل اعتماد جایی برای عشق و محبت و مهربانی نیست.
من طرفدار وصال فرهاد و شهرزاد بودم تا جایی که شهرزاد آخرین حرف‌ها را با قباد زد و از دردهایش گفت و داستان زندگی‌اش را برای قباد تعریف کرد..من آن‌جا فهمیدم که گاهی بودن و زنده‌کردن آدمی بر عشق اولویت دارد《...من تو چشمای تو همدم دیدم..زندان‌بان ندیدم قباد..》
قباد تو خوش‌شانس ترین بودی..دیر فهمیدی اما بالاخره فهمیدی..وجودِ تو..خون تو آمادگی این رو داشت که آدم باشه..تو عشق رو ساختی..درکش کردی..تو عوض شدی و این کاری بود که شهرزاد انجامش داد ..نمی‌دونم اما شاید تهِ قلبت اون عشق وجود داشت که شعله‌ور شد..وگرنه وجود زشت و کثیف هیچ‌وقت برنمی‌گرده قباد..تو همون ملک جوانبختی شدی که به وصال نرسید..اون دستی که هیچ وقت به شهرزاد نرسید اما چیزی که مهمه روحته!روح تو گره خورد به شهرزاد..به خوبی..تو نماد تغییر و تحولی..همونی که آخرِ قصه عاقبت به خیر می‌شه..اونی که یاد می‌گیره بشه چیزی که دوستش داره و باهاش خوشحال‌تره..مرسی که بلد شدی چطوری عاشقی کنی..مرسی که تهش بخش خوب وجودتو نشون دادی..مرسی که انقدر خوشگل تهش عاشقی کردی..
فرهاد تو نماد پاک بودن و انسانیت بودی..از اول قصه اون مرد ادبیاتی عاشقِ ایده‌آل ..اما فرهاد! نمی‌شه..تو دنیای واقعی چیزی طبق خواسته‌های ما پیش نمی‌ره..تو عاشق بودی..تو می‌فهمیدی عشق یعنی چی .. اما انگار دنیا قرار نبود باهات راه بیاد و نمی‌دونم..اگه ته این قصه قرار بود تو به شهرزاد برسی ممکن بود این رسیدن و این وصال به همون اندازه که درک از عاشق بودن و محبت زیبا است زیبا نباشه..حقیقت عشق هم ممکنه همین باشه..وصال عشق رو از بین می‌بره..نمی‌دونم..فرهاد مطمئن نیستم..اما ندیدن بهتر از نبودنه..
شهرزاد..بانو شهرزاد سعادت..خانم دکتر..تو نماد استواری،مقاومت،عشق و درک متقابلی..تو همونی هستی که باید باشی، بهترین تعریف رو قباد از تو کرد《..من می‌خوام پسرم مثل تو بزرگ بشه..می‌خوام پسرم شش‌دونگ بکشه به مادرش ...درست،سالم،محکم،آدم..》تو شهرزاد قصه‌گویی هستی که عشق رو به قباد نشون داد..تو با محبت کردن آدمی رو زنده کردی..زندگی برای تو اون‌قدر قشنگ نبود..شاید هیچ‌وقت آرامش رو اونطور که باید احساس نکردی اما می‌دونی در تندباد حوادث عشق اولین قربانی است..شهرزاد تو به من ثابت کردی می‌شه..سخته اما می‌شه محبت کرد، می‌شه سعی کرد که زندگی رو با عشق پیش برد..تو عاشقی و تعهد و تو دل نگه‌داشتن واقعیت‌ها رو شعار ندادی..انجام دادی..
هزار و یک شب..در روزهایی نه چندان دور می‌خونمت..باید ببینم چه راز و جادویی تو این کتابه که قباد رو برگردوند..ببینم ممکنه این عشق تو دلِ من هم بریزه یا نه!
مجموعه شهرزاد من دو سال تمام با شما خوشحال شدم..درگیر شدم..فکر کردم..دنبال بهترین راه گشتم..من یاد گرفتم زندگی کنم..در سخت‌ترین شرایط کم نیارم..نمی‌دونم شاید شهرزاد بشه یه بخشی از اون صندوقچه خاطرات قدیمیم که وقتی حالم بد بشه بهش فکر کنم وببینمش ..شهرزاد بخش هیجان و عشق قلبمو که خی‌لی روزا خاموشش میکنم رو بیدار کرد..از همون مرغِ آمینی که فرهاد خوند تا حرفای آخر قباد که گفت این ملک جوان‌بختیه که خودت ساختی شهرزاد..من خی‌لی خوشحالم که قبل هجده سالگی شهرزاد دیدم و دیدم نسبت به دنیا و آدمای اطرافم عوض شد..
با این حال هنوز معتقدم کاش قسمت آخر رو نمی‌دیدم..دلم یه‌طور عجیبی گرفته..بخش عشق و شوقِ درونم جون گرفته دوباره..
پ.ن: نشد نفس بکشم نفس کشیدنتو
چقدر غریبه شدی منم منم من تو
