-32- برداشتِ سوم

 

دیویدَم پاییز زرد بود،زمستان سرد بود و تابستان تلخ بود...یک تلخِ گس.نه از آن تلخ هایی که در کنار تلخی شان حسابی شیرین اند که نه هرگز اینطور نبود تلخی اش مثل ساعت سه عصرهای روز جمعه بود وقتی که ثانیه ها جلو نمی رفتند و تهوع امانم نمی داد. در تمام روزهایِ گرم و طاقت فرسای مرداد تو بودی که با نجواهایِ عاشقانه ات آرامم میکردی و به من امید می دادی...وقتی همه چیز به هم ریخته بود و من مدام سرگیجه های تهوع آور را تجربه میکردم تنها تو یک نفر بودی که آرامش چشمانت را در چشمانم تزریق میکردی و میگذاشتی در تمام روزهای سخت آرام باشم...
تو هر روز صبح طلوع می کردی و من هر روز صبح از دلهره ها و تشویش ها نجات می یافتم،
پلک هایم بی تو آرام نمی گرفتند و اشک هایم با دلهره جاری میشدند بعد لا به لای پیچ و خم های موهایم گم می شدند و گل هایِ صورتیِ بالش را سیراب میکردند...
هوا که تاریک میشد مچاله میشدم و قلبم به تپش می افتاد و منتظر میماند تا در را باز کنی ،تا آرام شود...رفیقِ روزهای تنهایی باش که اگر نباشی دنیایم دوام نمی آورد...
عاشقی هنوز هم هست دیویدم،هنوز هم کسانی هستند که معنی عشق را درک میکنند و با عشق سر میکنند...دورانِ عشق بازی برایِ من تمام نشده و نمیخواهم تمام شود،دنیایِ بی عشق دوام نمی آورد،اگر عشق نباشد هیچ آرامشی هم نیست،و تمام ثانیه به ثانیه ها و دقیقه ها برای عشق به حرکت در می آیند و حرکت میکنند و اگر عشق نباشد زمان هیچ وقت جلو نمی رود،دنیا برای همیشه روی یک نقطه می ایستد و مثل یک ضربان قلب مرده میشود،بدون هیچ بالا و پایینی،بدون کوچک ترین حرکتی...مثلِ یک خطِ راست...دنیا با عشق است که جریان پیدا میکند...جریانِ زندگیِ من همیشه باش و بگذار قلبم برای همیشه تسخیر شده باقی بماند،یک تسخیر همیشگی...

 

پ.ن : رفیقم کجایی؟کجایی تو بی من،تو بی من کجایی؟    [دانلودانه...]

پ.ن : مجموعه داستان ها با مجموعه عکس ها،برداشتِ سوم ...